قانون اول GD&T

قانون شماره یک بیان می کند که: سطح یا سطوح یک فیچر دارای اندازه در حالت ماکزیمم متریال (MMC) نباید از حالت ایده آل فراتر رود. برای توضیح این قانون مثال زیر را مشاهده نمایید.

پین نشان داده شده دارای اندازه 9.5 در حالت MMC و اندازه 9.4 در حالت LMC می باشد. در تمام موارد، اندازه خوانده شده باید بین 9.4 تا 9.5 قرار گیرد.

اگر پین در اندازه ای کمتر از مقدار 9.5 تولید شده باشد، در این صورت قطعه می تواند کمی خمیده باشد و فرم آن به صورت غیره ایده آل باشد به شرطی که کل پین از مرز اندازه 9.5 فراتر نرود.

اگر پین دقیقا به اندازه 9.5 تولید شده باشد، در نتیجه باید در حالت فرم کامل باشد (تلرانس راستی) تا از مقدار 9.5 که اندازه در حالت MMC می باشد فراتر نرود.

برای یک اندازه داخلی، تمام اندازه های گرفته شده سوراخ باید بین 9.4 تا 9.5 باشد. اگر سوراخ در اندازه ای بزرگتر از 9.5 تولید شده باشد، در این صورت قطعه می تواند کمی خمیده باشد و فرم آن به صورت غیره ایده آل باشد به شرطی که اندازه سوراخ از مرز اندازه 9.4 فراتر نرود.

اگر سوراخ دقیقا به اندازه 9.4 تولید شده باشد، در نتیجه باید در حالت فرم کامل باشد (تلرانس راستی) تا از مقدار 9.4 که اندازه در حالت MMC می باشد فراتر نرود.

توجه نمایید که قانون شماره یک هیچ شرایطی برای موقعیت یا راستا مشخص نمی کند.

همچنین توجه داشته باشید که قانون شماره 1 می تواند بوسیله علامت مستقل بودن یا بوسیله یک نوشته که اشاره کند که فرم کامل در حالت MMC نیاز نمی باشد، می تواند نقض شود.

بعلاوه تلرانس راستی یا تختی می تواند بر قانون شماره 1 برتری یابد. اعمال راستی یا تختی به فیچر اندازه منجر به یک حالت مجازی (Virtual condition) می شود که نمی تواند به جای حالت MMC مورد استفاده قرار گیرد.